Debora Fernald

Het is natuurlijk te makkelijk om iemand die niet aan het clichébeeld van de politicus voldoet – een witte man van een zekere leeftijd – kleurrijk te noemen. Maar dat is toch het eerste woord dat je te binnen schiet wanneer je de fractiekamer van Doe STOER (Samen tegen Onrecht en Racisme) binnenstapt. De ronde tafel is bedekt met een panterprint. De muren hangen vol met kopieën van kunstwerken van Herman Brood en Andy Warhol. En verder zie je op meerdere plekken regenbogen, quotes van bijvoorbeeld Martin Luther King jr. en een pop met een Feyenoordshirt. Fernald is een geboren Rotterdamse, die naast Statenlid ook kunstdocent is.
“Mensen keken me in het begin een beetje raar aan”, zegt Debora. Ze gaat gekleed in een Janet Jackson-shirt. Daaroverheen draagt ze een zwart jasje dat volhangt met speldjes van onder andere haar eigen fractie en ‘Boycot Apartheid’. “Maar ik vind het fijn om mijn werkplek een beetje aan te kleden. En ik verander het ook regelmatig.”

Even terug naar hoe Fernald ooit in aanraking kwam met politiek, en dan vooral de activistische kant ervan: ze maakte de protesten mee tegen Apartheid en voor de vrijlating van Nelson Mandela. Hij zat destijds vast in de beroemde gevangenis op het Zuid-Afrikaanse Robbeneiland. “Toen leerde ik de Surinaamse Machteld Cairo kennen. Het leek wel alsof ze overal in Rotterdam was. Ze had een vrouwennetwerk opgericht, voor de positieverbetering en ‘empowerment’ van vrouwen.” Via Cairo maakte Fernald kennis met GroenLinks (GL), een links-activistische partij die haar bleek te passen als een jas. “Helaas veranderde het politieke spectrum enorm. Veel partijen – en dus ook GL – veranderden mee. Ik voelde me steeds minder op mijn plek.” Op basis van voorkeursstemmen wordt Fernald in maart 2023 verkozen voor de Provinciale Staten. Maar als blijkt dat ze zelf op Volt heeft gestemd voor de Eerste Kamer, wordt ze uit de fractie en de partij gezet.

Na 20 jaar GroenLinks ineens geen lid meer zijn, was een bittere pil voor Fernald. Maar ze neemt  haar voormalig partijgenoten niks kwalijk. “De deur staat altijd open, zowel voor hen als voor politici van alle andere partijen.”
Ze vertelt dat ze een rouwproces doormaakte, maar ziet nu vooral de positieve kanten van haar werk als Statenlid. Daar hielpen 2 dingen bij. De eerste is humor: “Ik maak zware dingen licht met humor. Ik wil geen zuur mens zijn, want dan ga je roesten.” Daarnaast maakt ze graag kunst. Daarover zegt ze: “In mijn tijd als activist kwam ik in aanraking met de punkbeweging en de ‘dragscene’. Daar is alles begonnen. Dat heeft me echt gevormd tot wie ik ben.”

“Als kunstenaar en artiest is mijn leven gericht op het uitdrukken van mijn gevoelens en ideeën. Ik heb een onbedwingbare drang om alles wat in mij opkomt, vorm te geven en met de wereld te delen. Deze drang is niet alleen een passie, maar ook een noodzaak. Het is een belangrijk deel van mij: zo kan ik mijn diepste emoties, overtuigingen en visies overdenken en uiten.”

“Nog steeds hou ik me met allerlei kunstvormen bezig”, vertelt ze. “Ik schilder, teken en speel basgitaar in een bandje. En omdat ik alles met humor breng, noemen ze me ook wel Bassie. Want wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen! Niet voor niks maak ik ook graag grappen, ergens op een podium in een club of kroeg. Ik ben nog niet doorgebroken als cabaretier of stand-up-comedian, maar dat is niet erg. Ik geniet er namelijk van als ik grappen maak voor een handvol mensen die een biertje drinken.”

Door alles wat Fernald doet, zowel binnen de politieke arena als daarbuiten, loopt een grote rode lijn. “Ik entertain graag, of ik nu lesgeef, debatteer, basgitaar speel of grappen maak. Dus als ik anderen een goed gevoel heb gegeven, heb ik mijn doel behaald.”